نوشته شده توسط زمزمه های هیاهو2 در یکشنبه ۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۰ |

وجودم کرده عشقی حبس  که نیمی عشق و نیمی ترس . و من زا دور می خواندم رهایی را . ولی افسوس چون هرگز نشد دیدن صدائی را . وجودم قلب افسون و دلم رویای سرگردان . کسی هرگز هدایت را نشان من نمی داند.عجیب از صحنه های عشق .دلم هرلحظه می کوشد که بگریزد از این احساس نا فرجام. عجیب این است جز این آمال من در رقص . در این رویا کنون مجنون و ویلانم . زدرد عشق می نالم ولی جرات نمی یابم که چیز دیگری بودن.زیارتگه شده روحم در اینجا می خوران مدهوش و می لرزم که انوره و ملال هیچ است و من اینگونه حیرانم ...